این لعنتی از اون چیزاییه که فکر میکنیم اگه راجع بهش حرف نزنیم، اتفاق نمیوفته... ولی حرف زدن راجع بهش و سعی در بالانس کردن حال و آینده و پرسپکتیوی که میده واقعا مهمه. مرسی. تلنگر خوبی بود 🖤
این نوشته شما منو یاد اصطلاح جالبی که در فیلم 'بازی
تاج و تخت' شنیدم
انداخت. افرادی که در تلاش و جستجو برای رسیدن به مراحل بالاتری از استقامت جسمی و روحی بودن، این جمله رو ادا میکردن
Valar morghulis ( all men must die)
و طرف مقابل هم پاسخ می‌داد
valar dohaeris, (all men must serve).
و اگه یادتون باشه آریا هم یه معلم شمشیر بازی داشت که بهش یاد داد هر وقت با مرگ روبرو شد، بگه:
Not today!
برای من این نکته خیلی با معنا و کاربردی هست چون که همه ما میدونیم که یه روزی، یه جایی، و یه جوری باید بمیریم، ولی عمدا تصمیم میگیریم فراموشش کنیم، یا مردن رو برای خودمون و عزیزانمون قبول نکنیم.
یک بار یکی در جمعی این سوال را مطرح کرد که چرا با وجود اینکه ما مرگ دیگران را بارها دیده‌ایم اما هرگز مرگ خودمان را باور نمی‌کنیم انگار مرگ فقط برای دیگران است. یکی در همان جمع پاسخ داد چون ما هرگز قرار نیست بمیریم. دلیلش هم این بود که این دنیا از زمانی آغاز شده که ما به دنیا آمدیم و تا زمانی ادامه می‌ابد که ما نفس می‌کشیم و ما در تمام این دنیا حضور داریم.
البته چند نفر دیگر هم در آن جمع بودند که نظر این فرد را به گونه‌ای که با عقایدشون سازگار باشد سفارشی‌سازی کردند مثلا یکی گفت روح ما قرار است بماند و باور هم وظیفه روح است و نه جسم و...
جالب بود، قدیما تو فیس‌بوک یه پیج داشتم به اسم مرگ. توش نقل‌قولهایی درباره‌ی مرگ مینوشتم، یکی از جالبترینهاش شعری از شل‌سیلوراستاین بود: بالاخره می‌میری…
فوق العاده بود، زندگیم خیلی بالاپایین داشته ولی تازگیا هراتفاقی که میوفته با همین نگاه میبینمش. دردش خیلی کمتر میشه. محدودیت بما معنا داده! کمااینکه همین معنا هم دلخوش کنیه چون اصولا معنایی وجود نداره. من هرچی که آرزو داشتم و بهش رسیدم حالا همه چی خسته کننده شده، مجبورم سقف آرزهامو ببرم بالاتر تا کمتر دچار ملال بشم اما همونم موقته. انگاری هستیم که فقط درد بکشیم.
این لعنتی از اون چیزاییه که فکر میکنیم اگه راجع بهش حرف نزنیم، اتفاق نمیوفته... ولی حرف زدن راجع بهش و سعی در بالانس کردن حال و آینده و پرسپکتیوی که میده واقعا مهمه. مرسی. تلنگر خوبی بود 🖤
سلام و با تشکر
این نوشته شما منو یاد اصطلاح جالبی که در فیلم 'بازی
تاج و تخت' شنیدم
انداخت. افرادی که در تلاش و جستجو برای رسیدن به مراحل بالاتری از استقامت جسمی و روحی بودن، این جمله رو ادا میکردن
Valar morghulis ( all men must die)
و طرف مقابل هم پاسخ می‌داد
valar dohaeris, (all men must serve).
و اگه یادتون باشه آریا هم یه معلم شمشیر بازی داشت که بهش یاد داد هر وقت با مرگ روبرو شد، بگه:
Not today!
برای من این نکته خیلی با معنا و کاربردی هست چون که همه ما میدونیم که یه روزی، یه جایی، و یه جوری باید بمیریم، ولی عمدا تصمیم میگیریم فراموشش کنیم، یا مردن رو برای خودمون و عزیزانمون قبول نکنیم.
فکر میکنم ما هم میتونیم با گفتن این جمله،
Not today! (I'm not done yet)
یک کم حقیقت مرگ روبرای خودمون بهتر توجبح کنیم.
چقدر ایده موسیقی خوب و کمک کننده بود. مرسی
یک بار یکی در جمعی این سوال را مطرح کرد که چرا با وجود اینکه ما مرگ دیگران را بارها دیده‌ایم اما هرگز مرگ خودمان را باور نمی‌کنیم انگار مرگ فقط برای دیگران است. یکی در همان جمع پاسخ داد چون ما هرگز قرار نیست بمیریم. دلیلش هم این بود که این دنیا از زمانی آغاز شده که ما به دنیا آمدیم و تا زمانی ادامه می‌ابد که ما نفس می‌کشیم و ما در تمام این دنیا حضور داریم.
البته چند نفر دیگر هم در آن جمع بودند که نظر این فرد را به گونه‌ای که با عقایدشون سازگار باشد سفارشی‌سازی کردند مثلا یکی گفت روح ما قرار است بماند و باور هم وظیفه روح است و نه جسم و...
درود بر شما آقای سیدین عزیز
یه روزی میمیرم. پس باید بگم که از خوندن این مقاله در انتها، خیلی لذت بردم
ولی دقیقاً آخر مقاله حس خوبی داشتم
سپاس فراوان از زحمات شما برای این مقاله خوب و خواندنی
جالب بود، قدیما تو فیس‌بوک یه پیج داشتم به اسم مرگ. توش نقل‌قولهایی درباره‌ی مرگ مینوشتم، یکی از جالبترینهاش شعری از شل‌سیلوراستاین بود: بالاخره می‌میری…
ممنونم عباس عزیز، لذت بردم مثل همیشه. مثال تاریکی و مرگ پله ها هم خیلی گیرا بود.
Existential یه قطعه عالی.
فوق العاده بود، زندگیم خیلی بالاپایین داشته ولی تازگیا هراتفاقی که میوفته با همین نگاه میبینمش. دردش خیلی کمتر میشه. محدودیت بما معنا داده! کمااینکه همین معنا هم دلخوش کنیه چون اصولا معنایی وجود نداره. من هرچی که آرزو داشتم و بهش رسیدم حالا همه چی خسته کننده شده، مجبورم سقف آرزهامو ببرم بالاتر تا کمتر دچار ملال بشم اما همونم موقته. انگاری هستیم که فقط درد بکشیم.